تأثیر روان کننده ها بر کاهش عیار سیمان و کیفیت بتن

حفظ محیط زیست و نیاز به مصرف متعادل منابع طبیعی به ویژه سوخت های فسیلی و کاهش آلودگی و گازهای گلخانه ای، ایجاب می کند که از مصرف سیمان به ویژه کلینکر سیمان بکاهیم. بنابراین در ساخت بتن ها و ملات ها باید کاهش مصرف سیمان را تا حد امکان مدنظر قرار داد بدون این که به حجم ساخت و سازها در کشور لطمه ای وارد گردد. در این پژوهش، در نسبت آب به سیمان ثابت ( w/c ) اقدام به کاهش عیار سیمان شده است تا در یک نسبت آب به سیمان ثابت اثرات کاهش عیار سیمان بر روی برخی مشخصات بتن تازه و سخت شده مورد بررسی قرار گیرد. در ادامه با کاهش نسبت آب به سیمان (در چهار نسبت متفاوت ) مجدداٌ عیار سیمان کاهش داده شده تا اثرات این کاهش در نسبت های پایین آب به سیمان نیز در بتن تازه و سخت شده مورد بررسی قرار گیرد. بدیهی است با کاهش خمیر سیمان (کاهش عیار سیمان و کاهش نسبت آب به سیمان) کارایی و تراکم پذیری بتن به شدت کاهش یافته که برای جبران این نقیصه از روان کننده ها و فوق روان کننده های مختلف استفاده شده است. با توجه به نتایج حاصل از آزمایش های انجام شده بر روی بتن تازه و سخت شده می توان نتیجه گرفت که کاهش عیار سیمان (در محدودۀ 450 تا 340 کیلو گرم در متر مکعب) در نسبت آب به سیمان ثابت ، سبب بهبود خواص مقاومتی و دوامی بتن می گردد. از طرفی دیگر می توان با کاهش نسبت آب به سیمان و استفاده از افزودنی فوق روان کننده به منظور ایجاد روانی و کارایی مطلوب، به بتن هایی با دوام و مقاومت بسیار بالا دست یافت .